16/ دی/90

صبح تا 11 خواب بودیم چون هرسه ساعت 7 صبح چشامون رو هم رفت...بله چیزی که میترسیدم سرم اومد..

سریع بردیمت درمانگاه فوق تخصص انصاری.. اما از همه بدتر اونجا بود..چه بچه هایی چه مریضی هایی آدم از زندگی سیر میشد...

تومطب دکتره بدجوری ترسوندمون..گفت چقدر پوشوندینش. خوب شد دور از جونت تشنج نکرد..برید خونه تبشو کنترل کنید چون همه تختها پره و وضعیت همه بیمارستانهای تهران همینه...منو داری یخ کردم سریع زنگ زدم به مادرجون و حالا گریه نکن کی گریه کن...

اونم بنده خدا پس افتاد و دایی جونها روبراهش کردن و طفلکی دیدم چند ساعت بعد تهرانه..علیرغم کارهای زیادی که داشتن و بدتر از همه اینه که وقت امتحان بچه هاست و همه به نوعی گرفتارن و طفلک خاله جون وحیده که تنها میمونه..

من هم رفتم دنبالشون و آوردمشون خونه و شما هم با دیدنشون کلی ذوق کردی اما توان شیطنت نداشتی... مادرجون طفلک تا صبح تو بغلش بودی و بیدار بود..

حس عکس گرفتم از این شرایط نبود..