21/آذر/90

امروز صبح تو مهد بیدار شدی و من خیلی خوشحال شدم...چون تا عصر دلم برات خیلی تنگ میشد..

بابایی هم که امروز سرکار نرفت و تو خونه خوابیده...خدا به داد خونه برسه...

برگشتنی اومدم دنبالت سریع رفتیم خونه..اوضاع خونه خیلی بد نبود و بابایی هم بهتر شده بود...یه دوشی گرفت و سرحال تر شد و بعد چند روز اومد طرف شما..اما با احتیاط که به دهانش نزدیک نشی...

شما هم کلی دلت تنگ شده بود و براش عشقولانه میکردی..

منم کارم سبک بود و کمی به کار کلاسهای خودم رسیدم و بعدش هم که نشستم امونم نمیدادی و ترجیح دادم خودم رو سرگرم کاری کنم که دست از سرکچلم برداری...

شب با هم سریال عشق ممنوع رو سه تایی دیدیم.خوبه هر سه دنبال میکنیم... هرچند بابایی اظهار میکنه زیاد خوشش نمیاد اما شما چنان با دقت نگاه میکردی که یک جا جمیله برای رفتن بشیر گریه میکرد و شما ازم پرسیدی: مانی چی شده؟ گفتم داداشیش رفته داره گریه میکنه...

و بعد پرسیدی؟ مانی!!! بشیر رفت؟ کجا رفت؟؟ آخ من قربون توجه ات برم الهی که همه رو به اسم هم میشناسی...

 و بعدش من بیهوش شدم اما تا نصفه شب علیرغم اینکه تلویزیون برات روشن بود هی میومدی سراغم و رو سر و کله و شکمم اونقدر پریدی و اونقدر پاهاتو به فکم کوبیدی و موهامو پاره کردی که....

.... که با یه جیغ بنفش از جام پا شدم و دعوات کردم و تلویزیونو خاموش کردم و شما هم با ناز کشیهای باباعلی خوابیدی...

پ ن: یکی از مامانهای مهربون پیشنهاد داد مهربون باشم اما قاطع...اما هر چه تمرین کردم نتونستم در یه لحظه، از هر دو باشم... گاهی مهربونم گاهی قاطع!!! درست متوجه شدم؟؟؟