روزهایی که تو دل مانی بودی

اولین بار که به بودنت شک کردم یه بی بی چک خریدم و رفتم خونه خاله سمیه (مامان ابوالفضل) واسه چنین موضوعاتی همه اونجا میرفتن. تستمون مثبت بود. اونقدر جیغ کشیدم که نزدیک بود زبونم لال بندازمت. اول به بابا علی زنگ زم. اونم شوکه شد.آخه قرار نبود بچه دار بشیم. تازه 6 ماه بود ازدواج کردیم. البته ازینجا ببعدشو ناراحت نشو. علتش رو توضیح میدم....

گفتیم به کسی نگیم و برای ازبین بردنش یک کاری بکنیم.خاله سمیه زود زنگ زد به خاله جون عسل و اونهم به بقیه و همه فهمیدن و مخالفت از کارمون. آخه اونموقع من تو تهران با پرنیا جون و بابایی تو شمال زندگی میکرد و من هم که تازه استخدام دولت شده بودم و هنوز حکممو نزده بودن خیلی می ترسیدم. خلاصه به حرف کسی گوش ندادیم .

رفتیم کرج با راحله آزمایش رو دادیم و دیدیم قطعیه.اونهم با کار ما مخالف بود. رفتیم مطب دکتری که می تونست بما کمک کنه. اونقدر تو گوش ما خوند که سقط بچه اول خطرناکه و خدا بزرگه..... که دست خالی برگشتیم خونه و راحله ازین بابت خوشحال شد. تو بغل باباعلی اونقدر گریه کردم و راحله می خندید. راستش ازینکه بابایی پیشم نبود و من برای دیدنش باید هر هفته میرفتم شمال می ترسیدم.

تو این حین خاله جون زهره بو برده بود که چرا ما خونه اونا نموندیم و رفتیم کرج. زنگ زدو به همه آمار داد و همه به نوعی تیر بارانمون کردند.  از داشتنت خوشحال بودیم خیلی هم دلمون بخاد اما دوست نداشتیم بچه مون تو شرایط بدی بدنیا بیاد. من برای رفت و آمد به تهران سرویس خصوصی داشتم. خدا خیر بده به آقای خانجانی که با سمندش با احتیاط منو میبرد.خاله جون زهره به مادرجون میگفت به غریبه ها نگید نی نی مون داره میاد چشمش میزنن.و خیلی از اومدنت خوشحال بود اما این خوشحالی یکماه طول نکشید و خاله جون بدلیل باورنکردنی روز 10 اردیبهشت 88 رفت پیش فرشته ها.

من دیگه تو تهران تنها شده بودم و نه راه رفت داشتم و نه برگشت. کسی اجازه نمیداد برگردم سرکارم. خیلی واسم سخت بود. بابایی هم نمی تونست کارش رو ول کنه. دو هفته سرکار نیومدم. نمیدونی همه چی کشیدند. هنگ کردن. چرا زهره رفت ؟؟؟؟ پرستاری که روز پرستار ساعت 1:30 ظهر  تو بیمارستان مهر پرواز کرد.حالش خوب بود همونجا نمن میگفت باید نی نی مونو اینجا بدنیا بیاری امکاناتش خوبه خودم ازتون پرستاری میکنم. اما گذاشت رفت و من ...دیگه دستم نمیاد ازون روزها بنویسم ...فقط سخت بود و باورنکردنی...ازون پس دلخوشی همه این بود که نی نی مریم بیاد و غم و غصه رو تو  خونه مادر جون کم کنه...    

اینجا یکماه بعد فوت خاله جونه که مادر جون اینا اومده بودن تهران جهاز خاله جون رو جمع کنن اما برای اینکه ناراحت نشم به من خبر ندادن و باباعلی برای تغییر روحیه ام منو با خاله پرنیا (دوستم ) به جمشیدیه برد

اما من فهمیدم که مادر جون اینا اومدن و سریع به خونه خاله جون رفتیم و برای آخرین بار...

آخرین بار...و چقدر خونه اش رو دوست داشت و میخواست همیشه خونش مهمون باشه...از بس تنها بود طفلک....

اینجا هم دایی جون عباس بچه ها رو برای تنوع برده بود ماهی گیری و ما هم رفتیم و شما چهار ماه بود که تو دل مانی بودی...

من از اول آذر یعنی 19 روز قبل از بدنیا اومدنت دیگه سرکار نرفتم و اومدم شمال خونه مادرجون و بیچاره بابا علی تنها شد... 

لطفا به ادامه مطلب سر بزنید.. 

سحرو مهرنازی هم که بعد مدرسه میومدن خونه مادرجون و شمارو تو دل مانی ناز میکردن تا زودتر بدنیا بیای.این عکس دیگه روزهای آخره...